اثربخشی درمان شناختی- رفتاری گروهی بر خود پنداشت و تصویر بدنی زنان دچار سوختگی

زمینه: سوختگی به علت ایجاد بدشکلی­ها و فقدان عملکرد قبلی اندام­ها موجب اختلال­های فیزیولوژیک و روان­شناختی می­شود. یکی از مهم­ترین این اختلال­ها آشفتگی در خودپنداشت و تصویر بدنی است که باعث ایجاد اثرهای مخربی بر بهزیستی روانی فرد سوخته می­شود.   هدف: این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری گروهی بر خودپنداشت و تصویر بدنی زنان دچار سوختگی انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه مداخله­ای در سال 1388 به روش دو گروهی پیش آزمون و پس آزمون، بر روی30 نفر از زنان 20 تا 40 ساله انجام شد. این افراد در بیمارستان شهید رجایی قزوین بستری و دچار سوختگی درجه دو و سه بودند که مرحله حاد را پشت سر گذاشته و به روش در دسترس انتخاب شدند. شرکت­کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمون درمان شناختی- رفتاری و گروه شاهد درمان معمول پزشکی را دریافت کردند. داده­ها با استفاده از دو پرسش نامه تصویر بدنی فرد سوخته و خودپنداشت بک جمع­آوری و داده­ها با استفاده از آزمون­های آماری کوواریانس و تی مقایسه میانگین­های مستقل، تجزیه و تحلیل شدند.   یافته­ها: تفاوت بین دو گروه آزمون و شاهد در نمره تصویر بدنی (92/8 f = ) و در نمره خودپنداشت (23/9 f = ) از نظر آماری معنی­دار بود (05/ 0 p ≤ ). همچنین تفاوت بین دو گروه آزمون و شاهد در متغیر تصویر بدنی در پی­گیری یک ماه بعد (69/3 t = ) معنی­دار بود (05/ 0 p ≤ ). اما در متغیر خودپنداشت در پیگیری یک ماه بعد (64/1 t = ) معنی­ دار نبود.   نتیجه­گیری: درمان شناختی- رفتاری گروهی موجب بهبود تصویر بدنی و افزایش خودپنداشت در زنان سوخته می­شود و برگزاری کلاس­های بازآموزی و نظارت مستمر برای ثبات تغییرهای به وجود آمده، ضروری به نظر می­رسد.